...ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ...
Σε ένα μικρολίμανο του Ιονίου , ζει ο κυρ Παναγιώτης , απόμαχος της θάλασσας, σκληρός και έμπειρος άνθρωπος με πολλά μπάρκα στο φυλλάδιό του, με εμπειρίες και γνώση της ζωής. Ο άνδρας αυτός , είχε την τύχη να αποκτήσει ένα γυιό με βαριά αναπηρία (σύνδρομο Down) και που τον είχε μη στάξει και μη βρέξει , μέχρι που το παλληκαράκι εξεμέτρησε το ζην προ ετών , σε ηλικία 25 μέχρι 30 ετών (πόσο ακριβώς δεν ξέρω). Σας ορκίζομαι ότι δεν άκουσα ποτέ άλλοτε στη ζωή μου πατέρα να απευθύνεται με τόσο απέραντη τρυφερότητα στο παιδί του , όσο ο κυρ Παναγιώτης στο Σπύρο !Δεν σας κρύβω ότι την πρώτη φορά που "άκουσα" μια τους "συνομιλία" , δάκρυσα...Ο Πατέρας μιλούσε και το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε από χαρά και αγαλλίαση . Το χαμόγελό του μαρτυρούσε την απόλυτη ευτυχία που του έδιναν τα τρυφερά λόγια του Πατέρα ! Μια επικοινωνία τόσο τέλεια κι΄ ας έμοιαζε σα νάταν "μονόπλευρη" ! Θυμήθηκα τη συνομιλία εκείνη τώρα που αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με ένα "μεγάλο" παιδί και βλέπω αραιά και πού το μισάνοιχτο στόμα να "σπάει" σε χαμόγελο ,τα βαθουλωμένα μάτια να λαμπυρίζουν για λίγο ,η ανημπόρια να νικιέται έστω για όσο χρόνο κρατάει η κουβέντα ... Κυρ Παναγιώτη , ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ...πολύ καλύτερα !...
